سبک ها در نمایشنامه نویسی

نمایشنامه‌نویسی همچون هر هنر دیگری، از انواع مختلفی برخوردار است که هرکدام ویژگی‌ها و معیارهای خاص خود را دارند. در زیر به برخی از اصلی‌ترین سبک‌های نمایشنامه‌نویسی اشاره می‌کنم:

1. **تراژدی (Tragedy)**: در این سبک، داستان‌ها معمولاً با موضوعات جدی و تلخی روبرو هستند. شخصیت‌های اصلی معمولاً به سرنوشت تلخی دچار می‌شوند که اغلب به انتهای نابخردانه‌ای منجر می‌شود.

2. **کمدی (Comedy)**: نمایشنامه‌هایی که به شیوه کمدی نوشته شده‌اند، اغلب شامل وقایع و شخصیت‌هایی هستند که برای سرگرمی و خنده مخاطب طراحی شده‌اند. این سبک معمولاً دارای پایانی خوشایند و شاد است.

3. **درام (Drama)**: این سبک، داستان‌هایی را به تصویر می‌کشد که معمولاً دارای تنش، کشمکش و احساسات شدیدی هستند. اغلب موضوعات جدی و مهمی مورد بررسی قرار می‌گیرند.

4. **فراکت (Farce)**: این سبک اغلب با استفاده از اتفاقات غیرمنطقی، موقعیت‌های پرتنش و شخصیت‌های افراطی و کمیک تلاش دارد تا مخاطبان را به خنده و شادی بیاورد.

5. **ملودرام (Melodrama)**: در این سبک، شخصیت‌ها و رویدادها به شکل غیر واقعی و پرتنش ترسیم می‌شوند. این نمایشنامه‌ها معمولاً دارای شخصیت‌هایی درست و غلط، با خوبی‌ها و بدی‌های قطعی هستند.

6. **آبسترکت (Abstract)**: در این سبک، نویسنده به طور آزاد از قوانین روایت و ساختارهای معمول داستان‌ها استفاده می‌کند و می‌تواند به شکل غیرمنظم و آزاد ایده‌ها و احساسات را ارائه دهد.

7. **سنتی (Classical)**: این سبک به سنت‌ها و قوانین کلاسیک نمایشنامه‌نویسی پایبند است. اغلب از ساختارها و قواعد مرسوم داستان‌گویی پیروی می‌کند.

8. **نوآورانه (Experimental)**: این سبک به دنبال ایجاد تازگی‌ها و نوآوری‌های جدید در روش‌ها و ساختارهای نمایشنامه‌نویسی است و ممکن است با استفاده از تکنیک‌ها و روش‌های جدید به بررسی موضوعات پرداخته و مخاطب را به چشم‌انداز‌های جدیدی از هنر تئاتر هدایت کند.

همچنین، ممکن است نمایشنامه‌نویسان از ترکیب مختلفی از این سبک‌ها استفاده کنند و یا سبک‌های دیگری را نیز به وجود آورند که با سبک‌های معمول تر متفاوت باشند.